Lees hieronder het verhaal van Martijn. Martijn wordt op dit moment behandeld voor acute lymfatische leukemie. Hij is pas 23 jaar. “Alles werd van mij afgepakt: werk, vrije tijd, sporten. En de vakantie die ik samen met mijn vriendin gepland had naar Bali konden we wel vergeten”. Zo schrijft hij. Martijn deelt zijn ervaringen op Instagram. Je kunt hem volgen op: @martijn96k
Ik ben Martijn de Keizer, 23 jaar oud. Sinds februari 2019 heb ik acute lymfatische leukemie.
Hoe ik erachter kwam dat ik ziek was uitte zich in extreme vermoeidheid. Als iemand die altijd bezig was met sporten en hard werken was dit vreemd en anders dan hoe ik normaal was. Ik had hiernaast opgezwollen klieren in mijn hals en lies. Het weekend voordat ik gediagnosticeerd werd met ALL was ik bij mijn vriendin. Omdat we het toch gek vonden dat ik zo vermoeid bleef, een kort lontje had en het niet vertrouwde kwam ik dat weekend thuis bij mijn ouders. Ik ben de volgende dag naar de huisarts gegaan en moest gelijk bloedprikken.
Op dat moment nam de angst toe maar was nog niet duidelijk wat er aan de hand was. Diezelfde avond wilde ik met mijn vriendin langs mijn opa en oma gaan toen de telefoon ging. Het was de huisarts. Mijn bloeduitslagen waren niet goed en ik moest direct naar de spoedeisende hulp komen. ‘Neem voor de zekerheid een tas mee’, zei de arts. Samen met mijn vriendin en ouders zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Er werd bloed afgenomen, hartfilmpje gemaakt en anderen onderzoeken verricht.
Die nacht moest ik blijven, want de uitslag was nog niet bekend. Vol spanning bleef ik achter in het ziekenhuis. De volgende ochtend was mijn moeder bij mij en mijn vriendin kwam later. Rond 11.30 uur kwam de verpleegkundige onze kant op om te vragen of we even mee wilde lopen. Foute boel, dacht ik. Mijn moeder belde ondertussen mijn vader om zo snel mogelijk te komen. De arts viel gelijk met de deur in huis: ‘Martijn, je hebt acute leukemie.’ Op dat moment was mijn enige vraag of ik dood zou gaan.
Verder leek niets van de informatie binnen te komen. Ik zag mijn vriendin en moeder huilen en later liep mijn vader ook met tranen in zijn ogen binnen. Ik wist toen nog niet dat vanaf dat moment mijn leven zou veranderen. Ik werd de volgende dag overgeplaatst naar een academisch ziekenhuis in Rotterdam waar de behandeling direct van start ging. Vijf weken lang heb ik in quarantaine gelegen. Alles werd van mij afgepakt: werk, vrije tijd, sporten. En de vakantie die ik samen met mijn vriendin gepland had naar Bali konden we wel vergeten.
Mijn emoties stop ik in muziek.
Op dit moment ben ik bijna 9 maanden bezig. De hoofdfase met intensieve kuren is voorbij. In totaal heb ik 12 ruggenprikken gehad, 5 beenmergpuncties en 7 chemokuren ondergaan. Nu moet ik nog 3 ruggenprikken. Ik ben het afgelopen jaar in totaal 3 maanden opgenomen geweest. Hoe ik mij staande houd? Positief blijven. Ik was na mijn eerste kuur schoon en nog steeds. Dat geeft moed. Met de lieve mensen om mij heen waaronder mijn lieve vriendin, familie en vrienden haal ik de positieve dingen uit het leven.
Of dat makkelijk is? Nee. Ik heb vaak genoeg momenten dat ik bang ben voor de toekomst, maar gelukkig kan ik hier goed over praten. Dit doe ik niet alleen met mijn vriendin en familie, maar ook met een maatschappelijk werker. Het is fijn om mijn verhaal te delen met een onafhankelijk persoon. Iemand die mij niet dag en nacht ziet. Verder probeer ik te blijven kijken naar de mooie dingen en te genieten van de kleine dingen in het leven. Mijn emoties stop ik in muziek.
In het ziekenhuis waar ik mijn behandelingen onderga staat een piano. Ik vond het eng om publiekelijk piano te spelen maar het heeft mij onwijs veel gebracht. Het helpt mij om mijn emoties een plek te geven. Ook houd ik dagelijks een blog bij (de link staat in mijn instagram account). Dit om altijd terug te kunnen lezen en ik denk ook als onderdeel van het verwerkingsproces. Opgeven is geen optie!
Samen proberen we langzaam onze toekomst weer op te pakken ondanks de onzekerheden.
Hoe ik kijk naar de toekomst? In april zijn mijn vriendin en ik verloofd. Ondanks deze moeilijke en meest heftige periode in mijn leven zijn er dus ook mooie dingen. Door haar houd ik mij staande. Samen proberen we langzaam onze toekomst weer op te pakken ondanks de onzekerheden. Samenwonen is de volgende stap. Gelukkig hebben we elkaar en zijn we alleen nog maar sterker geworden. Verder hoop ik binnenkort weer te reïntegreren op mijn werk, onder begeleiding te gaan sporten en op vakantie te gaan. Ondanks dat mijn traject nog 2 jaar duurt waarvan het eerste jaar iedere maand chemo en veel medicatie blijf ik positief en kijk ik naar een mooie toekomst samen met mijn vriendin en familie.