Als kanker het gezin binnendringt lijden alle gezinsleden mee. Niet alleen voor de patiënt is het fysiek en emotioneel loodzwaar om de (over het algemeen) lange periode van behandelingen door te komen, ook voor nauw betrokkenen is het vreselijk om iemand te zien worstelen en samen in angst te zitten als het wachten op uitslagen is aangebroken. Achteraf zeggen veel naasten ‘Ik stond in de overleefstand’. Racen tussen verplichtingen op het werk en het bijstaan van een zieke is uitputtend. Acht weken zorgverlof is bij lange na niet toereikend om de eindstreep van alle behandelingen te halen als ondersteuner van een zieke. Lees hieronder hoe Rachel samen met haar partner een traject van vele behandelingen doorloopt. Diepe bewondering voor deze jonge dame is op zijn plaats, want wij weten uit ervaring hoe zwaar de emotionele ratrace is.
We keken elkaar aan en zeiden: ‘Dit gaat lukken, wat er ook gebeurd.’
Op 19 februari 2019 veranderen ons leven toen Martijn, mijn partner, gediagnosticeerd werd met acute lymfatische leukemie. In onze leeftijdsfase zou je niet geconfronteerd moeten worden met kanker. Ongeacht hoe oud men ook is, het is en blijft een verschrikkelijke ziekte. Een ziekte die de patiënt en zijn naasten op veel vlakken in het leven doet veranderen. Eigenlijk gingen wij vanaf de dag dat we het wisten het gevecht volledig aan. We keken elkaar aan en zeiden: ‘Dit gaat lukken, wat er ook gebeurd.’
Wanneer je ziek bent wordt je na enige tijd gekort op je loon en door de omstandigheden ben ik minder gaan werken.
Martijn zijn behandelingen verlopen goed en we zijn alweer 9 maanden bezig. Ik zeg bewust ‘we’, want we maken dit proces gezamenlijk door. Of het makkelijk is? Nee, zeker niet. Mijn werk, studie en alles erom heen gaat gewoon door. Gelukkig heb ik veel lieve mensen om mij heen waarvan ik veel steun ontvang. Daarnaast hebben we het geluk dat we nog net geen huis hadden gekocht, want dat is wat we graag wilden: samenwonen. Ik vermoed dat we er anders een extra zorg bij hadden gehad, want wanneer je ziek bent wordt je na enige tijd gekort op je loon en door de omstandigheden ben ik minder gaan werken. Het is regelmatig in mij opgekomen om alles stop te zetten. Stoppen met werken, stoppen met mijn studie en volledig bij Martijn zijn. Gelukkig houdt Martijn mij op de been zoals ik dat andersom doe en hoop ik in 2020 mijn diploma Social Work te behalen.
Ondanks het feit dat alles gewoon doorging heb ik tijdens Martijn zijn ziekenhuisopnames geen dag gemist. Ik heb mij vaak afgevraagd hoeveel een mens kan hebben. Simpelweg kan ik zeggen dat er gewoon een knop omgaat. Volhouden en keihard knokken. Voor mezelf, maar ook voor Martijn. Voor onze toekomst samen. Dat doe ik gelukkig niet alleen. Van beroep ben ik maatschappelijk werker in opleiding. Toch heb ik ervoor gekozen om met iemand te gaan praten. Dit doe ik samen met een medisch maatschappelijk werker in het ziekenhuis voor mijn eigen verwerkingsproces, want ondanks de krachtigheid die ik uitstraal vormt angst de ondertoon. Dat maakt mij kwetsbaar en bang, maar tegelijkertijd ben ik van mening dat het mij ook gewoon mens maakt.
1 ding weet ik zeker: zolang wij elkaar hebben kunnen wij alles aan!
Het gaat goed met Martijn, maar er zijn veel dingen die mensen niet zien of weten. Onzekerheden en confrontaties zullen wij nog veel meemaken in ons leven. Veel vragen, weinig antwoorden. Toch laten wij ons niet tegen houden en kijken wij met positiviteit onze toekomst tegemoet waarin we al onze dromen waar willen maken. Ik ben ongelofelijk trots op Martijn en bewonder hoe wij ons hier samen doorheen vechten. En 1 ding weet ik zeker: zolang wij elkaar hebben kunnen wij alles aan!