Annette vertelt
Als ik terugdenk aan die donkere periode dan was dat een tijd die voelde alsof er een zware deken op mijn schouders lag en dat mijn leven jaren had stilgestaan. Maar eigenlijk was ik heel druk, druk met de vele behandelingen de soms wekelijkse bezoeken aan het ziekenhuis, maanden achterheen. Druk met overleven. En vooral ook druk met mijn angst. De angst voor alles wat er nog komen zou.
Op mijn 32-ste kreeg ik eierstokkanker.
3 jaar ervoor was mijn zus overleden aan borstkanker, na een jarenlange slopende en verdrietige lijdensweg. Ik had met mijn echtgenoot een dochtertje van net 2 jaar en was zo gelukkig dat ons leven, ook weer vreugde kende.
De wereld van ons gezinnetje stond op zn kop.
Mijn echtgenoot voelde zich een vliegende keep die geen bal kon tegenhouden
Vele operaties en behandelingen volgde. Ik was de spil in ons huishouden en had de grootste zorg voor ons kind, die net geopereerd was aan een reflux aan haar blaas aan beide kanten. Toen werd ik ziek. Mijn echtgenoot voelde zich een vliegende keep die geen bal kon tegenhouden. Schipperen tussen werk en thuis was voor hem loodzwaar. Stoppen met werken was geen optie, er moest immers brood op de plank komen, want alle lasten gaan gewoon door.
Gelukkig werd een klein deel door familie en vrienden opgevangen. Maar in dit soort emotionele zware tijden ben je ook graag op jezelf. Wat zou het fijn zijn geweest voor mij, onze dochter maar ook voor hemzelf als hij meer thuis had kunnen zijn, als we dat hadden kunnen betalen.
Ze noemen het wel de ‘sluipmoordenaar kanker’
De prognose was niet best. Ze noemen het wel de ‘sluipmoordenaar kanker’. Je voelt en merkt niets aan je lijf totdat het zich al verspreid heeft door je lichaam. En zoals een arts destijds tegen mij zei, “tja, er ‘zijn enkele vrouwen die het overleven. Dat gaf mij weinig hoop en had hij beter niet kunnen zeggen.
Elk jaar dat ik verder leef ben ik dankbaar en niemand kan mij die jaren meer afnemen
6 jaar lang ging het goed. Maar toen kreeg ik een recidief, en na een jaar vol behandelingen, opnieuw een recidief. Gelukkig kon ik toen meedoen aan een clinical trial. Ik zeg gelukkig want ik ben nu 9 jaar verder en voel mij weer goed.
Elk jaar dat ik verder leef ben ik dankbaar en niemand kan mij die jaren meer afnemen. Zo bang als ik was dat ik mijn dochter niet naar de kleuterschool zou zien gaan zo blij ben ik nu dat ik haar kan meemaken als student.
Iets kunnen bijdragen aan de maatschappij en andere mensen helpen was mijn drijfveer
5 jaar geleden heb ik mij aangesloten bij stichting ‘Olijf’. Iets kunnen bijdragen aan de maatschappij en andere mensen helpen was mijn drijfveer. Hoe mooi is het als er ook iets positiefs ontstaat uit deze vreselijke periode.
Stichting ‘Olijf’ is het netwerk van vrouwen met gynaecologische kanker.
Ik ben daar aan de slag gegaan als vrijwilliger. En heb mij vooral beziggehouden met de kwaliteit van zorg. Als ervaringsdeskundige had/heb ik namelijk wel een idee hoe de zorg anders of beter kon/kan. Ook was het fijn om lotgenoten hoop te kunnen geven door mijn persoonlijke verhaal te vertellen. Ook als lid van de Raad van Advies bij Carpe Diempolis, probeer ik zo goed mogelijk aan te geven waar mensen behoefte aan hebben zodra er kanker wordt gediagnostiseerd.
KWF is ook een fonds dat wij van harte ondersteunen, want al kan de geneeskunde steeds beter kanker behandelen en genezen, er is nog steeds veel onderzoek nodig. De reden dat ik nog leef heb ik mede aan de kennis van de geneeskunde te danken.